STRONA GŁÓWNA

HISTORIA

  
   W marcu 1989 roku na plebanii przy ulicy Pięknej 8 w Katowicach zebrała się grupa 20 sybiraków.
   Z grupy tej wyłonił się komitet założycielski. Pierwsze zgromadzenie wyborcze zostało powołane na dzień
   2 września 1989 roku w Biurze Projektów Metali Nieżelaznych w Katowicach przy ulicy Granicznej.
   Tam został wyłoniony Zarząd Oddziału Wojewódzkiego w Katowicach.

   Przed zarządem stanęły nowe zadania.
  
   1. Załatwienie lokalu w Urzędzie Miasta Katowice.
   2. Zorganizowanie biura oddziału.
   3. Powołanie kół terenowych Związku Sybiraków.
   4. Rozpoczęcie akcji pomocy materialnej potrzebującym członkom związku.
   5. Załatwienie członkostwa kandydatom.
   6. Weryfikacja członków związku występujących o uprawnienia kombatanckie.

Ojciec Rafał od św. Józefa Kalinowski urodził się w Wilnie 1 września 1835 r.; otrzymał na chrzcie imię Józef. Studiował
w Instytucie Szlacheckim w Wilnie, w Szkole Agronomicznej w Hory-Horkach, a w latach 1853-1857 w Akademii Inżynierii Wojskowej
w Petersburgu, gdzie uzyskał tytuł inżyniera i stopień porucznika. Po ukończeniu studiów został mianowany asystentem matematyki
w tejże Akademii. W r. 1859 współpracował w projektowaniu linii kolejowej Kursk - Kijów - Odessa.

W r. 1863, po wybuchu w Polsce powstania przeciw ciemięzcy rosyjskiemu, gdy jako kapitan sztabu pracował przy rozbudowie twierdzy w Brześciu nad Bugiem, zwolnił się z wojska rosyjskiego i przyjął obowiązek ministra wojny w rejonie Wilna. Aresztowany 24 marca 1864 r., został skazany na karę śmierci, którą zamieniono mu na 10 lat przymusowych prac na Syberii.
Z przedziwną mocą ducha, cierpliwością i miłością dla towarzyszy wygnania wlewał w nich ducha modlitwy, pomagał im materialnie i dobrym słowem budził nadzieję i pokój.

Zwolniony z wygnania w r. 1874, przyjął obowiązek wychowawcy czcigodnego sługi Bożego Augusta Czartoryskiego w Paryżu, zaś w r. 1877 wstąpił do zakonu karmelitów bosych w Grazu w Austrii i przyjął imię zakonne brat Rafał od św. Józefa.
Po złożeniu ślubów zakonnych studiował teologię na Węgrzech, a święcenia kapłańskie otrzymał w Czernej koło Krakowa 15 stycznia 1882 r.

Umarł 15 listopada 1907 r., w klasztorze w Wadowicach, który założył i którego był wtedy przeorem. Został pochowany
na cmentarzu klasztornym w Czernej.

Za życia i po śmierci cieszył się wielką sławą świętości, był czczony przez cały lud,
a także przez kardynałów Dunajewskiego, Puzynę, Kakowskiego, Gottiego. Procesy diecezjalne przeprowadzono w Kurii Arcybiskupiej w Krakowie w latach 1934-1938 i akta przesłano do Rzymu, gdzie w r. 1943 został wydany dekret w sprawie pism.

W r. 1952 sprawa kanonizacyjna została wprowadzona na forum Stolicy Apostolskiej. W latach 1953-1956 został przeprowadzony proces apostolski i kongregacja przystąpiła do dyskusji o heroiczności cnót.

11 października 1980 r. Jan Paweł II promulgował dekret o heroiczności cnót, a po zatwierdzeniu cudownego uzdrowienia księdza Władysława Misia, Papież 22 czerwca 1983 r., beatyfikował o. Rafała Kalinowskiego w Krakowie.

Rosnąca sława cudów doprowadziła w r. 1989 do przeprowadzenia w Kurii krakowskiej procesu kanonicznego o cudownym uzdrowieniu dziecka. Po szczęśliwym zakończeniu dyskusji lekarzy, teologów i kardynałów, Jan Paweł II zatwierdził cud do kanonizacji dnia 10 lipca 1990 r.

Na Konsystorzu 26 listopada 1990 r. Jan Paweł II postanowił przystąpić do kanonizacji bł. Rafała Kalinowskiego i dokonać ceremonii kanonizacyjnej w niedzielę 17 listopada 1991 r.